اُمّ المؤمنین ـ حضرت خدیجه کبرى دختر خویلد همسر گرامى پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بسیار زیبا شعر مى گفت. و از شعرهاى او

شعرى است درباره شترى که صورت خود را بر پاهاى پیامبر مالیده و به خاطر کرامت آن حضرت به سخن آمده و فضایل آن حضرت را بیان کرده

است:

نطقَ البعیرُ بفضلِ أحمدَ مُخْبِراً       هذا الّذی  شَرُفَتْ  به  اُمُّ القُرى

هذا محمّد خیرُ مبعوث أتى          فهو الشفیعُ وخیرُ من وَطِىءَالثّرى

یا حاسدیه تمزّقوا من غیظکم      فهو الحبیبُ ولا سواهُ فی الورى(1)

(شتر براى بیان فضیلت احمد به سخن آمد و گزارش داد و گفت: از وجود این شخصیّت است که اُمّ القرى ـ مکّه ـ شرافت یافت. این محمّد است

و بهترین پیامبرِ فرستاده شده، او شفیع و بهترین کسى است که قدم بر زمین نهاده است. اى حسودان! از اندوه خود بمیرید که تنها او محبوب

است و جز او در میان مردم محبوبى نیست)(2)

1 ـ بحار الأنوار 6: 103 (16/28).
2- شفیعی شاهرودی، گزیده اى جامع از الغدیر، ص 137.