محمود مسلم ملائک

                   آمار مطاع ، در ممالک

هم سالک و هم سلوک و مسلوک 

                     او مالک و ماسواه ، مملوک

هر حکم که داد هر دل آگاه 

                     سر لوحه حکم اسم  الله

اسمی که در او دوای هر درد 

                   اسمی که روای مرئة و مرد

       
اسمی  که  مراد  آدم  آمد 

                  اسمی که سرود عالم آمد

سوداگر اگر  در  او  دل  آسود 

                    سودا همه سود دارد و سود

مر همدم کردگار عالم 

                  کی هول و هراس دارد و ، همّ

دل در حرم مطهر او 

                       گل گردد و هم معطّر او

هر دل که ولای وصل دارد 

                       همواره هوای وصل دارد

موسی که هوای طور دارد

 
                      کی دل سر وصل حور دارد

ای وای مر آدم هوس را 

                    دل دادهِ کامِ سگ ، مگس را

در وصل صمد رسد رصدگر 

                        در اسم احد رود سراسر

درگاه سحر مراد سالک

 
                    دادار دهد علی مسالک

لوح دل آملی اوّاه 

                   دارد صور ملائکَ الله

اشک غم 

شب هجر رسول وحی آمد     

                                  شب قطع نزول وحی آمد

فلک را رکنِ آرامش شکسته    

                     زمین از اشکِ غم، در گل نشسته

ملایک جمله در جوش و خروشند     

                           خلایق جمله از ماتم خموشند

به یک سو ، سر به دامن ، بوتراب است    

                  ز دیده اشک باران ، چون سحاب است

به سویی  مجتبی در شور و شین است   

               دو دستش حلقه بر دوش حسین است

نگاه مهر و ماه و هر دو کوکب       

                              شده خیره به حال زار زینب

همه حالی غمین دارند امشب    

                                 زدیده اشک می بارند امشب

سالروز رحلت پیامبر اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و امام رضا (ع) ،

بر کلیه شیعیان و عاشقان اهل بیت (ع) تسلیت باد

 اُمّ المؤمنین ـ حضرت خدیجه کبرى دختر خویلد همسر گرامى پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بسیار زیبا شعر مى گفت. و از شعرهاى او

شعرى است درباره شترى که صورت خود را بر پاهاى پیامبر مالیده و به خاطر کرامت آن حضرت به سخن آمده و فضایل آن حضرت را بیان کرده

است:

نطقَ البعیرُ بفضلِ أحمدَ مُخْبِراً       هذا الّذی  شَرُفَتْ  به  اُمُّ القُرى

هذا محمّد خیرُ مبعوث أتى          فهو الشفیعُ وخیرُ من وَطِىءَالثّرى

یا حاسدیه تمزّقوا من غیظکم      فهو الحبیبُ ولا سواهُ فی الورى(1)

(شتر براى بیان فضیلت احمد به سخن آمد و گزارش داد و گفت: از وجود این شخصیّت است که اُمّ القرى ـ مکّه ـ شرافت یافت. این محمّد است

و بهترین پیامبرِ فرستاده شده، او شفیع و بهترین کسى است که قدم بر زمین نهاده است. اى حسودان! از اندوه خود بمیرید که تنها او محبوب

است و جز او در میان مردم محبوبى نیست)(2)

1 ـ بحار الأنوار 6: 103 (16/28).
2- شفیعی شاهرودی، گزیده اى جامع از الغدیر، ص 137.
 

نبی به تارک ما تاج افتخار گذاشت

برای امت خود فخر و اقتدار گذاشت

نخواست اجر رسالت ولی دو گوهر پاک

میان ما دو امانت به یادگار گذاشت 

دو گوهری که عزیزند چون نبوت او

یکی کتاب خدا و یکی است عترت او

به حق که این دو همانند نور و خورشیدند

 
که از نخست به  قلب بشر درخشیدند

چهارده سده بگذشته همچنان شب و روز

 
زهم جدا  نشدند  و  فروغ  بخشیدند

چنان که نورو چراغند لازم  و  ملزوم

 
یکی است مکتب قرآن و چارده معصوم

منبع: http://madehin.ir