قال رسول الله (ص) :

اُترُکوا الدُّنیا لِأهلِها فَإنَّهُ مَن أخَذَ مِنه فَوقَ ما یَکفِیهِ ؛

                                                    أخَذَ مِن حَتفِهِ وَ هُوَ لا یَشعَرٌ؛

دنیا را بمردم دنیا واگذارید ؛

       زیرا هر کس از دنیا بیش از حد کفایت بر گیرد ؛

                                      در هلاک خویش میکوشد اما نمیداند.

نهج الفصاحه پند 32

به شب اول ماه ربیع الاول سال سیزدهم بعثت که حضرت على(علیه السلام) جاى

پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) خوابید، «لیلة المبیت» مى گویند.

خلاصه آن واقعه از این قرار است که در سال سیزدهم بعثت سران قریش در یک شوراى عمومى

تصمیم گرفتند که نداى توحید را با زندانى کردن پیامبر یا کشتن و یا تبعید او خاموش سازند،

چنان که قرآن کریم مى فرماید: «وَ إذ یَمکُرُ بِکَ الَّذیِنَ کَفَرُوا لِیُثبِتوکَ اَوْ یَقتُلوکَ أَو یُخْرِجُوکَ وَ

یَمکُروُنَ وَ یَمکُرُ اللهَ وَ اللهُ خَیرُ المَاکِرینَ» (1) به خاطر بیاور هنگامى را که کافران نقشه

مى کشیدند که تو را به زندان بیفکنند یا به قتل برسانند و یا از مکه خارج سازند. آنها چاره

مى اندیشیدند و نقشه مى کشیدند، و خداوند هم تدبیر مى کرد; و خدا بهترین چاره جویانو

تدبیرکنندگان است. سرانجام سران قریش تصمیم گرفتند که از هر قبیله، فردى انتخاب شود تا

افراد منتخب در نیمه شب یک باره بر خانه حضرت هجوم برده، او را قطعه قطعه کنند. بدین طریق

هم از تبلیغات او آسوده شوند و هم خون او در میان قبایل عرب پخش شود تا خاندان هاشم

نتوانند با آنها به مبارزه برخیزند. فرشته وحى، پیامبر را از نقشه شوم مشرکان آگاه ساخت و به

آن حضرت دستور داد تا از مکه به عزم مدینه خارج شود. پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) حضرت

على(علیه السلام) را از این نقشه آگاه کرد و به او فرمود: «امشب در خوابگاه من بخواب و رواندازِ

سبزِ مرا به خود بپیچ تا آنان تصور کنند که من هنوز در خانه و در بستر آرمیده ام و مرا تعقیب

نکند». آن گاه پیامبر مخفیانه به سمت غار ثور حرکت کرد و از خداوند درخواست نمود تا دشمن

را از دست یابى به او گمراه کند و آنان نتوانند او را پیدا کنند ... . (2)

در روایات شیعه و اهل سنت آمده است که على(علیه السلام) این کار را انجام داد و خداوند به

خاطر این کار به فرشتگان مباهات نمود و موقعى که پیامبر به سوى مدینه در حرکت بود، این آیه

را در شأن حضرت على (علیه السلام) نازل فرمود: (وَ مِنَ النّاسِ مَن یشرى نَفسَهُ ابتِغاءَ

مَرضاتِ الله و اللهُ رَئوفٌ بالعباد)(3) بعضى از مردم ـ با ایمان همچون على(علیه السلام) به

هنگام خفتن در جایگاه پیامبر ـ جان خود را به خاطر خشنودى خدا مى فروشند، و خداوند نسبت

به بندگان مهربان است. از این رخداد بى نظیر مى توان به نتایج ذیل پى برد: درجه ایثار

فوق العاده امام على(علیه السلام); تبعیت محض ایشان نسبت به فرمان الهى و نبوى (ص);

عشق و علاقه غیر قابل توصیف آن بزرگوار نسبت به رهبر و مقتداى خود; و این نکته که در

مواقعى که اصل و اساس اسلام در خطر قرار مى گیرد مى باید بهترین شخصیت ها، حتى

وجود مقدس على بن ابى طالب(علیه السلام) فدا گردد. نظیر آن را در ماجراى شهادت امام

حسین (علیه السلام) براى حفظ اسلام مى توان دید.

(1) سوره انفال، آیه 30، ر.ک: تفسیر قرطبى، ج 7، ص 397، (داراحیاءالتراث العربى، بیروت).

(2) فروغ ولایت، استاد جعفر سبحانى، ص 45-57، بخش دوم از فصل سوم، مؤسسه امام صادق، 1374ش.

(3) احیاءالعلوم، الغزالى، ج 3، ص 378، (دارالهادى بیروت); تذکرة الخواص، ابن الجوزى، ص 35، (مکتبة النینوى الحدیثه، تهران)

الغدیر، علامه امینى، ج 2، ص 49 ـ 47، (دارالکتاب العربى، بیروت، 1398 هـ ق)

در کتاب‏هاى علل و عیون و مجالس به اسنادش از حضرت رضا (ع)

                         از پدران بزرگوارش(ع) نقل کرده که :رسول الله (ص) فرمود:

                                                                من از پنج چیز دست برنمى‏دارم تا بمیرم

1ـ روى زمین و با بردگان غذا خوردن

2ـ بر مرکب ساده سوار شدن

3 ـ به دست خود بز دوشیدن

4 ـ لباس پشمینه پوشیدن

5 ـ و به کودکان سلام کردن 

براى این دست برنمى‏دارم که امتم نیز بر آن عادت کنند ،

                                                     و این خود سنتى شود براى بعد از خودم

(1) علل الشرایع، ص 130

اشک غم 

شب هجر رسول وحی آمد     

                                  شب قطع نزول وحی آمد

فلک را رکنِ آرامش شکسته    

                     زمین از اشکِ غم، در گل نشسته

ملایک جمله در جوش و خروشند     

                           خلایق جمله از ماتم خموشند

به یک سو ، سر به دامن ، بوتراب است    

                  ز دیده اشک باران ، چون سحاب است

به سویی  مجتبی در شور و شین است   

               دو دستش حلقه بر دوش حسین است

نگاه مهر و ماه و هر دو کوکب       

                              شده خیره به حال زار زینب

همه حالی غمین دارند امشب    

                                 زدیده اشک می بارند امشب

سالروز رحلت پیامبر اکرم (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع) و امام رضا (ع) ،

بر کلیه شیعیان و عاشقان اهل بیت (ع) تسلیت باد

پیامبر اکرم (ص) فرمودند :

نمازهای  پنج گانه  به نهر جاری  گوارایی  می مانند  که

                                                        بر در خانه هایتان  روان  است

وهر روز پنج بار خود را در زلال آن شست و شو می دهی 

                                                   و دیگر هیچ پلیدی باقی نمی ماند

ای ابوذر! تاهنگامی  که در نماز هستی

                       درب خانه ملک جبار را می کوبی ،

                           و هر کس درب خانه ملک را بسیار بکوبد،

                                                                به رویش باز می شود.

(1) کنز العمال، ج 7، ص 291 حدیث 18931

(2) بحار الانوار، ج ,77 ص80 میزان الحکمة، ج 5، ص 377

الصَّلاة مِعرَاجُ المُؤمِن 

نماز، معراج مؤمن است. 

الصَّلاة نُورُ المُؤمِن 

نماز نور مؤمن است

 
 عَلَمُ الایمَان الصَّلاة

 
علامت و نشانه ایمان نمازاست

 
الصَّلاة عِمَادُ دِینُکُم 

نماز، پایه و ستون دین شماست

 عَلَمُ الاسلامِ الصَّلاة

 
نماز، پرچم اسلام است

 1- کشف الاسرار، ج 2، ص 676 

2- نهج الفصاحه، ص 396

3- شهاب الاخبار، ص 59

4- میزان الحکمه، ج 5، ص 370

5- کنز العمال ، ج 7، ص 279 حدیث 1887

کرامت 

پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به یکى از خانه هاى خود وارد شد و اصحاب او به محضرش مشرف شدند، تعداد اصحاب بسیار بود و اتاق پر شده بود.

جریربن عبدالله در این هنگام وارد شد، اما جایى براى نشستن نیافت و در نزدیکى درب نشست .

پیامبر صلى الله علیه و آله عباى خود را برداشت و به او داد و فرمود: این عبا را زیرانداز خود قرار ده . جریر عبا را گرفت ، و بر صورت خود واگذارد و آن را مى بوسید و گریه مى کرد آنگاه آن را جمع کرد و به پیامبر صلى الله علیه و آله رو کرد و گفت : من هرگز بر روى جامه شما نمى نشینم . خداوند تو را گرامى بدارد، همان گونه که مرا گرامى داشتى .

پیامبر صلى الله علیه و آله نگاهى به سمت چپ و راست خود کرد و سپس ‍ فرمود: هرگاه شخص محترمى نزد شما آمد، او را گرامى بدارید، و همچنین هر کسى که را از گذشته بر شما حقى دارد؛ او را نیز گرامى بدارید (1)

(1)محجة البیضاء، ج 3 تص 373

قال رسول الله (ص) :

آفَةُ‌ الشُجاعَةِ‌ البَغیِ.

آفت‌ شجاعت، سرکشی‌ است.

آفَةُ‌ الحَسَبِ‌ الأِفتِخار.

آفت‌ شرافت، فخر فروشی‌ است.

آفَةُ‌ السِماحَةِ‌ المَنِ.

آفت‌ سماحت، منت‌ گذاری‌ است.

آفَةُ‌ الجَمالِ‌ الخِی‌لأ.

آفت‌ زیبایی، خود پسندی‌ است.

آفَةُ‌ الحَدیثِ‌ الکَذِبِ.

آفت‌ گفتار، دروغگویی‌ است.

آفَةُ‌ العِلمِ‌ النِسیانِ.

آفت‌ دانش، فراموشی‌ است.

آفَةُ‌ الحِلمِ‌ السِفَه.

آفت‌ بردباری، نفهمی‌ است.

آفَةُ‌ الجُودِ‌ السَرَفِ.

آفت‌ بخشش، ول‌ خرجی‌ است.

آفَةُ‌ الدینِ‌ الهَوی

آفت‌ دین‌ داری، هوس‌ رانی‌ است.

1.کنز العمّال : 44091

قال رسول الله (ص)

 لا یُقْبَلُ قَوْلٌ إِلاّ بِعَمَل

    وَ لا یُقْبَلُ قَوْلٌ وَ لا عَمَلٌ إِلاّ بِنِیَّة

               وَ لا یُقْبَلُ قَوْلٌ وَ لا عَمَلٌ وَ لا نِیَّةٌ

                                                                                                                                                                                                            إِلاّ بِإِصابَةِ السُّنَّةِ (1)

 نزد خداوند سخنى پذیرفته نمیشود مگر آن که همراه با عمل باشد , و سخـن و عملى پذیرفته نمـیشـود مگـر آن که همراه با نیت خالص باشـد .
و سخـن و عمل و نیتـى پذیـرفته نمـیشـود مگـر آن که مطـابق سنت بـاشد 

(1) بحار الانوار ج 2، ص 174

 اُمّ المؤمنین ـ حضرت خدیجه کبرى دختر خویلد همسر گرامى پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) بسیار زیبا شعر مى گفت. و از شعرهاى او

شعرى است درباره شترى که صورت خود را بر پاهاى پیامبر مالیده و به خاطر کرامت آن حضرت به سخن آمده و فضایل آن حضرت را بیان کرده

است:

نطقَ البعیرُ بفضلِ أحمدَ مُخْبِراً       هذا الّذی  شَرُفَتْ  به  اُمُّ القُرى

هذا محمّد خیرُ مبعوث أتى          فهو الشفیعُ وخیرُ من وَطِىءَالثّرى

یا حاسدیه تمزّقوا من غیظکم      فهو الحبیبُ ولا سواهُ فی الورى(1)

(شتر براى بیان فضیلت احمد به سخن آمد و گزارش داد و گفت: از وجود این شخصیّت است که اُمّ القرى ـ مکّه ـ شرافت یافت. این محمّد است

و بهترین پیامبرِ فرستاده شده، او شفیع و بهترین کسى است که قدم بر زمین نهاده است. اى حسودان! از اندوه خود بمیرید که تنها او محبوب

است و جز او در میان مردم محبوبى نیست)(2)

1 ـ بحار الأنوار 6: 103 (16/28).
2- شفیعی شاهرودی، گزیده اى جامع از الغدیر، ص 137.